دانشمندان موفق به ابداع نوعی باند پوششی برای درمان سرطان پوست شدند. به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم؛ سرطان پوست یکی از شایع‌ترین انواع سرطان است که تا به حال روشهای مختلفی برای درمان آن آزمایش شده اما هیچگاه درمان این سرطان با شیوه بانداژ و شیوه‌های پوششی امتحان نشده بود. به تازگی در ژورنال «کنسر ریپورتز» نتایج یک تحقیق منتشر شده که نشان می‌دهد امکان از بین بردن آن با استفاده از بانداژ وجود دارد! محققان هندی در این روش با استفاده از آثار مغناطیسی این نوع بانداژ، گرمای تولید شده ناشی از آن اقدام به از بین بردن سلولهای سرطانی می‌کنند؛ این روش تاکنون در فاز حیوانی خود موفق بوده است. پایه درمانی این روش استفاده از نانوذرات مغناطیسی است که به تکنیک گرما درمانی کمک می‌کند؛ در این روش نانوذرات مغناطیسی به ناحیه‌ای که تومور در آن قرار دارد، وارد می‌شود و با ذاغ شدن این ذرات سلول سرطانی از بین می‌رود. روشی که به کار گرفته شده است نانوذرات مغناطیسی را به جای تزریق با بانداژهای پوششی بر روی پوست به ناحیه سرطانی می‌رساند؛ این روش در دسته درمانهای غیرتهاجمی قرار می‌گیرد. این نانوذرات از اکسید آهن و یک پلیمر زیست تجزیه‌پذیر ساخته شده که با قرار گرفتن در باند پوششی و با کمک میدان مغناطیسی به دمای لازم برای نابودی سلولهای سرطانی می‌رسد

به گزارش خبرگزاری مهر، محمد قریشی، با بیان اینکه عمل های جراحی ارتوپدی به دو دسته اورژانسی و غیراورژانسی تقسیم می شود، گفت: دسته اول عمل های اورژانسی مانند شکستگی ها هستند که امکان به تعویق انداختن آنها وجود ندارد. رئیس بیمارستان اختر با تاکید بر عدم به تعویق انداختن چنین عمل های ضروری در دوران شیوع کرونا، گفت: برای مثال اگر فرد مسنی بر اثر زمین خوردگی دچار شکستگی لگن شده است، باید حتما به مراکز درمانی مراجعه کند و به خاطر شیوع کرونا نباید از مراجعه به پزشک امتناع کند. وی با بیان اینکه اخیرا بیمارانی به مراکز درمانی مراجعه می کنند که هفته ها از شکستگی اندام آن ها گذشته است اما به خاطر ترس از ابتلا به کرونا، عمل جراحی خود را به تعویق انداخته اند، توضیح داد: این درحالی است که اگر بیمار در زمان مناسب به ما مراجعه کند امکان بهبود ناحیه آسیب دیده بسیار بیشتر است. عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، افزود: مردم باید بدانند که برای مثال اگر فرد مسنی در خانواده دارند که به علت زمین خوردگی در راه رفتن دچار مشکل شده، احتمال دارد دچار شکستگی شده باشد و باید حتما به پزشک مراجعه کنند. وی درباره عمل های جراحی ارتوپدی غیراورژانسی، توضیح داد: می توان به طورکلی عمل های جراحی ارتوپدی غیر شکستگی را غیر اورژانسی محسوب کرد، البته گاهی اوقات در موارد غیر شکستگی هم عمل های اورژانسی وجود دارد، اما این موارد از استثناها محسوب می شوند. قریشی ادامه داد: برعکس مواردی که درباره به تعویق انداختن عمل های اورژانسی گفته شد، متاسفانه برخی افراد فکر می کنند چون در خانه مانده اند، دوران شیوع کرونا فرصت مناسبی برای انجام جراحی های غیراورژانسی همچون درمان درد زانو، شانه و یا دیسک کمر و گزگز دست و پا است. عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، افزود: افراد باید انجام این عمل های غیرضروری را به زمانی موکول کنند که شرایط به حالت عادی بازگشته است و لزومی ندارد مردم در حال حاضر پیگیر دردهای مزمن اسکلتی و عضلانی باشند. وی گفت: حتی می توان گفت در حال حاضر نه تنها انجام عمل های غیر اورژانسی ارتوپدی باید به تعویق انداخته شود، بلکه مراجعه به مراکز درمانی نیز در دوران شیوع کرونا توصیه نمی شود. این متخصص ارتوپدی یادآور شد: افرادی که از دردهای مزمن عضلانی و اسکلتی رنج می برند، با توجه به شیوع کرونا می توانند با مصرف مسکن های معمول درد را کاهش دهند و اقدام به انجام عمل های غیر اورژانسی نکنند. قریشی در پایان تاکید کرد: البته با تمهیداتی که برای ایجاد بخش ایزوله در بیمارستان اختر به عنوان مرکز ارتوپدی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی دیده ایم امکان انجام عمل جراحی برای بیماران کرونایی که دچار شکستگی شده اند نیز فراهم است.

این پیشرفت این امید را ایجاد می‌کند که واسط مغز و رایانه (BCIs) می‌توانند در آستانه تغییر زندگی افرادی که توانایی تکلمشان را به دلایلی مانند سکته مغزی و اسکلروز جانبی آمیوتروفیک از دست داده‌اند، باشد. تا به الان، بیماران مجبور بودند به ترکیب‌کننده‌های گفتار آهسته تکیه کنند. این ترکیب شامل املای کلمات با استفاده از ردیابی چشم یا حرکات جزیی صورت انجام می‌شد و مکالمه طبیعی را برقرار نمی‌کرد. این فناوری جدید از الکترودهای کوچک کاشته شده در سطح مغز برای تشخیص فعالیت الکتریکی در بخشی از مغز که گفتار و حرکات صورت را در کنترل دارد،‌ استفاده می‌کند. این سیگنال‌ها به طور مستقیم به گفتار و حالات چهره یک آواتار دیجیتال از جمله لبخند زدن، اخم کردن یا تعجب ترجمه می‌شوند. پروفسور ادوارد چانگ که این پروژه را در دانشگاه کالیفرنیا، سانفرانسیسکو (UCSF) رهبری کرده، می‌گوید: «هدف ما بازیابی کامل و روش تجسمی برای برقراری ارتباط است که طبیعی‌ترین راه برای صحبت ما با دیگران محسوب می‌شود. این پیشرفت ما را به پیدا کردن راه حل واقعی برای بیماران نزدیک‌تر می‌کند.» بیمار، زنی ۴۷ ساله به نام «آن» است که ۱۸ سال پیش براثر سکته مغزی فلج شده است. او نمی‌تواند صحبت کند و توانایی تایپ کردن هم ندارد. «آن» معمولا با استفاده از فناوری ردیابی حرکت ارتباط برقرار می‌کند که به او اجازه می‌دهد تا حروف را به آرامی با حداکثر ۱۴ کلمه در دقیقه انتخاب کند. «آن» امیدوار است که فناوری آواتار دیجیتال کاری کند تا او در آینده به عنوان مشاور مشغول به کار شود. این تیم تحقیقاتی، یک مستطیل نازک به اندازه کاغذ، متشکل از ۲۵۳ الکترود را در سطحی از مغز که برای گفتار حیاتی است، کار می‌گذارند. این الکترودها، سیگنال‌های مغزی را رهگیری می‌کنند که وظیفه‌شان کنترل ماهیچه‌های زبان، فک، حنجره و صورت بوده اما به دلیل سکته، این توانایی مغز از بین رفته است. هری رندولیک هم حالا با کمک الکترودهای کاشته شده در گردنش می‌تواند از چاقو و چنگال استفاده کند. او سال ۲۰۱۲ به دلیل سکته مغزی، توانایی دست چپ خود را از دست داده بود. البته این فناوری هنوز ناقص است و در ۲۸ درصد مواقع در آزمایشی که شامل بیش از ۵۰۰ عبارت بوده، کلمات را اشتباه رمزگشایی کرده است. با این حال، دانشمندان می‌گویند آخرین پیشرفت‌ها در دقت، سرعت و پیچیدگی نشان می‌دهد که این فناوری در مرحله‌ای است که عملا برای بیماران مفید خواهد بود. گام بعدی بسیار مهم، ایجاد یک نسخه بی‌سیم از واسط مغز و رایانه است که می‌تواند در زیر جمجمه کار گذاشته شود.